Bas Jan Ader, de kunstenaar die, naar later bleek als grande finale wegvoer in een heel klein bootje. Op zoek naar het sublieme wonderbaarlijke de Atlantische Oceaan over wilde steken- als het ware in een tobbe. De man die hartverscheurende werken had gemaakt met titels als: “Please don’t leave me” en “I’m too sad to tell you”. Die man wilde na al het uitdagen van de zwaartekracht, al het vallen dat hij had daarbij deed letterlijk en figuurlijk, écht de grens van alles opzoeken. Van zichzelf vooral, waarschijnlijk. De grote leegte. Het grote niets. Zijn bootje spoelde aan op de Ierse kust. Bas Jan Ader was het grote miraculeuze ingegaan. Op het aardse geen lijfelijk spoor meer van hem. 

Sommige mensen hebben een niet aflatende hang naar de dood in hun genen meegekregen. Dat valt niet te onderdrukken. Daar valt niet mee te leven. Uiteindelijk moet daar gevolg aan gegeven worden. Men kan niet anders.
De sporen en wanhopige levenstekens die Bas Jan Ader naliet en afgaf  zijn nu te zien in de Grimm Gallery, Amsterdam. 

De sporen die Joost Zwagerman naliet, in geschrift en beeld, zijn overal te zien. De man was in de 51 jaar dat hij er was namelijk uiterst aanwezig. Poneerde met grote stelligheid meningen over uiteenlopende zaken als kunst, literatuur en politiek en streek met die absolute stelligheid van ‘m vaak mensen tegen de haren in. Dat werd gezien als arrogantie. Hij werd dan ook vaak stevig en soms ook niet al te smaakvol aangepakt. Veel mensen hadden moeite met dat zeker weten, gelijk hebben en de enig juiste mening zijn toegedaan dat hij kon uit kon stralen.
Moet eerlijk bekennen dat ik in boekvorm bijna niets van hem las – ik vermoed nu ik dit tik, dat ik Gimmick wel las maar dat beklijfde blijkbaar niet- maar zijn colums over kunst sloeg ik nooit over. Hij legde aardige verbanden vond ik maar vooral zijn absolute verslaafd zijn aan kunst willen en moeten ervaren herkende ik en dat vond ik heel innemend aan de man.
Hij leefde hartstochtelijk mét kunst, het was als dagelijks brood, een heilig moeten, dat zág je aan hem en hij enthousiasmeerde andere mensen dan ook enorm daarmee. Mensen, die anders waarschijnlijk schouderophalend aan kunst voorbij zouden zijn gegaan. 
Mark Rothko, ook iemand met een overheersende doodswens, daar kon Zwagerman zich helemaal in verliezen.

Als eerbetoon aan deze mede-kunstliefhebber in het laatste kwartier van het eerste uur Kunst & Cultuur op Vrijdag bij Fabiola een lied van Dar Williams over de kleuren van Mark Rothko én een song van een man die Zwagerman heel hoog had zitten: David Bowie. Bowie, die speculeert over zijn eigen dood. Bibliothecaris en oud-collega Leo Willemse praat met Fabiola Veerman over Joost Zwagerman dit laatste kwartier.

In het tweede uur bij Amber Roner twee tracks uit de regio waar gruwelijkheid en moordzucht de boventoon voeren, waardoor er van een menswaardig leven geen sprake meer kan zijn en waar dus zo heel veel mensen vandaan vluchten: Syrië en Irak. Radio Amsterdam Fm besteedt deze hele week in haar programma’s aandacht aan het vluchtelingenprobllem en alles wat daarmee samenhangt en wat dit specifiek in Amsterdamse context betekent.
Om 16.20 uur Omar Souleyman uit Syrië en even later de broer van Irak’s beroemde oudspeler Munir Bashir, Jamil Bashir.

Lees meer over muziek in Metha’s Muziek en over kunst in Metha’s muziek- over alles behalve muziek, over Micahel Jackson’s schaduw van Diet Wiegman en William Kentridge