Een van de zeven hoofdzonden: onmatigheid, gulzigheid, vraatzucht. Laat ze over de tong rollen en proef ze, deze fijne woorden en je hebt meteen zin om eens lekker te gaan zondigen. Ik weet niet hoe dat bij u zit, maar in mij spreekt de ex-katholiek waarschijnlijk een duchtig woordje mee. Ik zie dan meteen een vette priester voor me met wijwaterwitte handjes  en een  speknek puilend over het stijve boordje, die een belerend vet worstvingertje opsteekt en de hoofdzonden met snerpende stem van de kansel af geselt: Gij. Zult. Niet. Terwijl de beste man, dat weten wij tegenwoordig omdat het Rooms-katholieke beerputje zich wijd geopend heeft, zich waarschijnlijk kostelijk te goed deed aan alle zeven en in het geniep zondigde dat het een aard had!
Wij beperken ons hier tot één hoofdzonde: Vraatzucht!!
Wie herinnert zich niet La Grande Bouffe, vraatfestijn par exellence, HOOFDZONDE in kapitalen en plak daar maar een -N aan vast want alle hoofdzonden  kwamen aan de beurt in deze film. Ofwel: kregen een beurt.
Andrea Ferreol die als voluptueuze prostituee in La Grande Bouffe met haar weelderige billen in een slagroomtaart van navenante weelderigheid geplant werd voor jawel, alweer een onmatigheid, van de geslachtelijke soort. Het had wel wat, toch?
De film liet zien wat een mens als u en ik achter gesloten deuren onbekommerd doen onder het motto: “De mens is een varken”. Letterlijk en figuurlijk enorm uitvergroot op een filmdoek zorgde dat voor een enorm schandaal tijdens het Filmfestival te Cannes in 1973. Het groteske en nihilistische geneuk, gezuip en gevreet tot de dood er op volgt schoot veel mensen in het verkeerde keelgat.
Confronterend was de totale zinloosheid ervan. Hoe decadent, alsmaar consumerend, uitvretend, we door het leven gaan. Hoe zinloos dus eigenlijk leven is.

Tja, niets van dit alles in Kunst & Cultuur op Vrijdag met Beitske de Jong vanaf 15 uur op Amsterdam FM echter. Dit is in alle openheid dus we houden het ‘netjes’. Maar het gaat wel over eten: Het hoofdgerecht van Maarten Blom is het laatste onderwerp van dit uur.

Liedjes over eten daaromheen dus. Een mer á boire is daarvan want eten is lekker. Eten mag bezongen worden in alle toonaarden. Quiche Lorraine als eerste song, van de suikerspinkapsels in de vorm van B52s. Heerlijke meligheid.

Ook Buttered popcorn is lekker, misschien vooral omdat Diana Ross niet eerste stem zingt maar Florence Ballard, die een veel minder gladde dus soulvoller stem had dan Ross maar zakelijk en menselijk veel onhandiger en minder ambitieus was dan La Ross en dus naar de achtergrond werd gewerkt door de diva. Met desastreus gevolg. Luister naar haar humor en dubbelzinnigheid: “My boyfriend likes his popcorn greasy sticky and gooey. More butter. More butter.” Hebben we hier weer een hoofdzonde te pakken? Of meerdere?

Nog meer verhalen over muziek in Metha’s Muziek, bijvoorbeeld over het fenomenale concert van Orchestre Baobab vorige week in de Melkweg.