Vandaag is Sint Maarten. Vroeg in de avond zullen de kindertjes, de kleintjes vergezeld van hun ouders, met vaak eigengemaakte lampionnetjes langs de deuren gaan. Ze zingen een liedje en willen graag daarvoor een snoepje krijgen. Mandarijntjes en appeltjes kunnen natuurlijk ook en zijn nog gezond.

Nog even de uitleg over de Sint Maartenviering.

De viering van Sint-Maarten op 11 november heeft een christelijke achtergrond. Het is de naamdag van de heilige Sint-Martinus. Martinus werd in 316 geboren in Hongarije als zoon van een Romeins legerofficier. Op vijftienjarige leeftijd kwam hij in dienst van het Romeinse leger. Voor de poorten van Amiens in Frankrijk kwam hij een verkleumde bedelaar tegen. Met zijn zwaard sneed hij zijn rode soldatenmantel in tweeën en gaf één helft aan de bedelaar. Deze scène is op talloze schilderijen afgebeeld onder andere door de schilders Rubens en Van Dijck. Nadat Martinus in 372 gekozen was tot bisschop van Tours kreeg hij een steeds grotere bekendheid. Hij stichtte in Frankrijk verschillende kloosters en stierf op hoge leeftijd in het jaar 397.

De kapel met het graf van Martinus trok al gauw bedevaartgangers uit heel Europa. Velen vereerden hem vanwege zijn naastenliefde, speciaal voor de minderbedeelden. Het Vaticaan verklaarde Martinus in het jaar 650 heilig. Vanuit Frankrijk verspreidde de verering van Sint-Martinus zich over heel Europa. In Nederland zijn enkele van de oudste kerken aan hem gewijd, zoals de Martinikerk in Groningen en de Domkerk in Utrecht. Ook zijn veel dorpen naar hem genoemd, zoals Maartensdijk (Utrecht), Sint-Maartensdijk (Zeeland) en Sint-Maartensbrug (Noord-Holland).

Op het platteland was het vroeger rond 11 november altijd al feest. De oogst was van het land gehaald en het vee stond weer op stal. Het graan lag in de schuur en de nieuwe wijn in de kelder. Daarbij hoorden bruisende feesten met overvloedige maaltijden, veel drank en plezier.

Toen in de jaren twintig en dertig een grote belangstelling voor de volkscultuur ontstond, werd het Sint-Maartenlopen gekoesterd als een volksgebruik. Na de jaren zestig verdwenen de meeste georganiseerde Sint-Maartenvieringen. Kinderen gingen weer zelf met lampionnetjes langs de deuren en zongen hun Sint-Maartenliedjes. De volwassenen geven graag wat snoep of andere lekkernijen en vooral in de nieuwe wijken blijkt het gebruik een sociaal bindende functie te hebben.