Authenticiteit
De millenial wil authenticiteit. Consumenten kiezen bijvoorbeeld producten die hen een authentiek gevoel geven over hun identiteit. Dus producten moeten origineel zijn, echt, oprecht, en zonder rotzooi. Voeg daar aan toe dat het moreel gezien moet kloppen en een connectie moet creëren met de samenleving. Dat uit zich in reclames en producten die daar op inspelen. Italiaanse olijfolie die al jaren op dezelfde manier wordt gemaakt, of de bierbrouwer die zijn persoonlijke verhaal verteld terwijl hij door een zaal loopt met oude biervaten. Maar ook winkels als Marqt spelen in op deze ontwikkeling.

Inmiddels is het niet eens meer een bepaalde leeftijdsgroep die dit wil, maar geeft de meerderheid van de bevolking aan dat oprecht en authentiek zijn belangrijk is voor hen en ook van toepassing moet zijn op producten en andere mensen. Zelfs op vakantie is de vraag naar authentieke ervaringen groot.

Authentiek betekent ook lokaal. En dat zie je. Lokale productie wordt al lange tijd hipper, en het lokaal verbouwen van voedsel speelt handig in op deze ontwikkeling, hoewel inmiddels wordt gesteld dat lokale productie veel slechter voor het milieu is dan massaproductie.

Die authenticiteit wil men ook in de politiek. Iemand moet oprecht zijn, en er moet een connectie zijn met de buurt en met de kiezer. Deze verkiezingen draaien dus ook om hoe de Amsterdammer zich bij Amsterdam voelt, en welke partij daar het beste op in speelt.

Want wat is authentiek Amsterdams? En is dat maakbaar?

Zijn dat hoeren en drugs? De afgelopen jaren heeft Amsterdam geprobeerd dat imago af te schudden. Het 1012 project probeert juist de rode loper te creëren in de stad die de boel opschoont en criminele elementen verwijdert. Sterker nog: Een documentaire van National Geographic genaamd ‘scam city’ waarin door middel van onechte reportages wordt beweerd dat Amsterdam een grote zwendel is, wordt aangevochten op grond van laster door onze burgemeester.

Of is Amsterdam dan een internationale handelsstad? De burgemeester gaf ooit een interview waarin hij de internationale economische positie van Amsterdam op de voorgrond zette. Dat is interessant, komend van iemand die niet verkozen is, en zich hoofdzakelijk bezig hoort te houden met openbare orde en veiligheid.

Maar het is ook interessant omdat kleine ondernemers het juist moeilijk hebben. Regeldruk en de crisis hakken erin, en zorgen dat er straks in Amsterdam misschien niets, dan eenheidsworst over blijft.

Het is sowieso de vraag of de traditionele grote partijen dit gevoel kunnen creëren. De debatten rond de gemeenteraadsverkiezingen concentreren zich straks waarschijnlijk voornamelijk in Den Haag.

Een uitgelezen kans dus voor kleine, meer lokale partijen om zich te profileren als authentiek Amsterdams. Helaas kiezen die partijen vooral voor randthema’s om zich te profileren. Red Amsterdam richtte zich in de vorige verkiezingen vooral tégen de Noord Zuidlijn. De partij claimt nu vooral authentiek en niet Haags te zijn, maar het is onduidelijk wat de partij dan precies anders doet.

Dan zijn er Oma en Opa, twee partijen die zich inzetten voor de oudere Amsterdammer. Hoe authentiek zijn die? Oma lijsttrekker David Pinto zat heel authentiek eerst bij de VVD, Leefbaar Nederland, en de PvdA.

En we hadden authentiek, lokaal geproduceerd voedsel kunnen hebben. Echte dam duiven kebab, met schipholganzelever, en waterleidingduinenhertenburger. Maar daar is de partij van de dieren tegen.

Ex CPN lid Ina Brouwer doet mee met de lijst “Visie op Amsterdam”. Volgens haar ontbreekt het aan die visie, en kan Amsterdam wat leren van Rotterdam. Niets ten nadele van Rotterdam, maar over vloeken in de kerk gesproken.

Maar ze heeft wel een punt. Waar gaan we naar toe met Amsterdam? Wat is Amsterdam? Tussen alle bezuinigingsverhalen wil ik dat graag horen.