Het is zo moeilijk uit de bek te krijgen, het woord: “Sorry”. Volgens Elton John dan. Ik heb er zelf niet zo’n moeite mee. Als je fout zat, dan zat je fout. Punt. Geef maar toe en maak excuses.
Sartre, die van: “De hel, dat zijn de anderen” had er ook geen moeite mee, getuige het feit dat hij, van over het graf, ‘sorry’ zegt tegen Laura van Dolron. Dat is tenminste de naam van haar toneelvoorstelling waarover ze met Fabiola Veerman gaat praten in Kunst & Cultuur op Vrijdag. ”Sommige meisjes vallen op de verkeerde mannen, zij valt op de verkeerde filosofen” schrijft van Dolron in haar tekst. Lijkt me heel verstandig en je kunt je er ook veel minder een buil aan vallen.

Hoe het ook zij, in de muziek van dit uur een beetje “Sartre” en een beetje ”sorry”. Sartre omdat hij de tekst pende voor Juliette Gréco’s La Rue des Blancs Manteaux.  “Sorry” als een niet  uit te spreken woord: “Unspeakable words” gespeeld door GoGoPenguin opent het uur.

GoGoPenguin is een jonge hondjesbandje uit Manchester, U.K. die muziek maken op het snijvlak van pop, electronica en jazz.
Minimalistisch-achtige piano, pompende, inventieve contrabas en een beest van een drummer die het geheel voortstuwt met een drum ‘n’ bassachtige jachtigheid, die klinkt als het geluidsequivalent van lichtbanen getrokken door autolichten op een nachtfoto van een grote stad.

Het grappige is dat de pianist/componist Chris Illingworth componeert middels een computerprogramma, het resultaat aan de rest van de band laat horen en dan gaan ze het akoestisch invullen, waarbij elke partij het zijne inbrengt. Zij maken electronische muziek op akoestische instrumenten, verklaart Illingworth op hun site.

Het gaat hard met GoGoPenguin. Vorig jaar werden ze gecontracteerd door het vermaarde Blue Note jazzlabel nadat ze al in 2014 op de shortlist kwamen voor de Mercuryprize  met hun tweede album V.02.
De hele muziekpers viel over ze heen in lof voor hun derde album “Man made music”. Zelf lijken ze in lichte verbijstering te verkeren over al deze aandacht en gevleid en verbaasd over het feit dat wat zij zo mooi vinden om te doen opeens aanslaat bij velen.

Dus wordt de druk ook erg groot. De Rondazaal in TivoliVredenburg puilde dan ook uit 26 maart op het Transition Jazz Festival 2016. De hooggespannen verwachtingen zoemden rond en waren haast voelbaar. Na een vliegende start waarin vooral de basman Nick Blacka en drummer Rob Turner een enorme indruk maakten – er was een moment waar de drummer speelde en de bassist zo ongelooflijk erin kwam dat de bek openviel:” Sodeju, dit was echt virtuoos!”-  vloog de pianist opeens van het podium af. Hij bleek onwel. Griep of te zware druk? Jaap Boots die de groep aankondigde zei al: “Geef ze een enorm applaus want ze zijn nogal zenuwachtig”.

Ze kwamen niet meer terug helaas, dus de indruk bleef maar een vluchtige.

Er wachtte ons echter nog veel meer lekkers waaronder de ongelooflijke Avishai Cohen en zijn maten dus het was geen punt en eigenlijk deden Cohen cs. met hun fabelachtige spel als een ‘heilige’ drie-eenheid GoGoPenguin geheel naar de achtergrond verdwijnen. Zó doe je dat jongens!

GoGoPenguin, ze zijn nog jong. Het komt nog wel voor ze, zo’n drie-eenheid waar je blind op kunt varen. Zonder zenuwen. Ze moeten gewoon nog even rijpen.

Meer over muziek, ook over het Transition Jazz Festival Utrecht 2016 in Metha’s Muziek