Ach Théetje Lau. Heeft ie uiteindelijk toch op moeten geven. Hij is afgelopen dinsdag 23 juni thuis in Amsterdam overleden aan de keelkanker die ook zijn longen aangetast had. April 2014 kreeg hij te horen dat hij ‘uitbehandeld’ was zoals dat zo eufemistisch heet. Dat maakte hem allesbehalve uitgehandeld. Er stond hem nog een en ander te doen.

Hij was absoluut niet van plan om in een donker hoekje alleen weg te kwijnen, in stilte. Waarom zou hij? Beter alles te delen, ook deze enorme narigheid. ‘Open moet het zijn’ was immers een van zijn levensmotto’s. “Rigoreus” was hij dus totaal open over wat hem overkwam met vele mensen die daardoor intens meeleefden met hem. Waarom zou je je sores niet delen? Mensen zijn altijd zo bang, vond hij. Bang om voor exhibitionist te worden versleten. Bang om voor gek te staan. Bang om uit de pas te lopen. Bang om tegen de keer in te gaan. Bang voor vreemd en anders. Dát was wat hij in een van zijn laatste interviews zei: “Mensen zouden niet zo bang moeten zijn.”. Dát was wat hij geleerd had en desgevraagd ‘mee wilde geven’: wees alsjeblieft minder bang. Dan kan het jou en iedereen om je heen alleen maar beter gaan.

De moed, die de man zélf aan de dag legde. Hoe hij vocht als een leeuw tegen de tijd die hem nog restte. Wat maakte dat hij op pure geest- en wilskracht er meer tijd mee won- om af te maken wat hij van zichzelf nog af moest maken. Boeken schrijven. Afscheidsoptredens. Statements maken, uitdragen waar hij voor stond. Niet belerend of prekerig, nee, gewoon een eerlijk en integer man die wilde vertellen hoe het volgens hem allemaal zat maar die niet de wijsheid in pacht pretendeerde te hebben. Nee zeg. Maar wel in de muil van de dood keek en daardoor alles te winnen en veel te verliezen had. En tegelijk niets hoefde te winnen en niets meer te verliezen had.

Begin jaren negentig leerde ik Thé Lau en zijn band The Scene kennen toen hun album “Blauw” uitkwam. Tedere poëtische teksten met veel bezieling eruitgekauwd door frontman Thé Lau. Zachte spaarzame noten afgewisseld met opruiend beukende rock ‘n’ roll. Ik herkende mijn ‘levensvisie’ wel in Thé’s in zijn teksten, iets dat ik nog niet vond in Nederlandse popteksten. De eerlijkheid, het respect voor anderen, de genuanceerdheid, het sprak mij aan. Ook hoe het op muziek gezet was, niks flauws of benepens was eraan, aan The Scene.
Het begin van het tweede uur Kunst & Cultuur op Vrijdag met Amber Roner opent dan ook met Thé’s statement: “Rigoreus”. Uitgesproken met die merkwaardige ‘R’ van ‘m, iets tussen een rollende r en een Amerikaanse diep-in-de-keel-r in. Als mijn dank aan Thé voor zijn mooie manier van hoe je in het leven kunt staan en zijn indrukwekkende voorbeeld van hoe je daar afscheid van kunt nemen. Als je moet.

Wie afscheid wil nemen van Thé Lau kan dat doen op zondag 28 juni in Paradiso aan de Weteringschans te Amsterdam.

Cd’s van Thé Lau, The Scene en Neerlands Hoop Express, waar Thé Lau ooit samen met Jan de Hondt gitaar in speelde zijn te leen op de Multimedia afdeling van de OBA aan het Oosterdokseiland.

Meer verhalen over muziek op Metha’s Muziek.