In de jaren zeventig hield je van David Bowie, de Rolling Stones, Marvin Gaye, van JJ Cale maar absoluut toch niet van Abba? Daar trok je je neus voor op. Dat was muziek voor kinderen, Plastic fantastic. Moet je zien hoe die erbij lopen!? Plateauzolen van hier tot gunder, hele foute strakke synthetische glimmende broeken met heel veel franjes wapperend overal. Die mannen Benny en Björn..mwah, bepaald geen sexsymbolen, eerder leken ze op bezadigde huisvaders, ook al werden ze duidelijk ook gekleed door dezelfde kledingstylist(e) met de wonderlijke smaak. De meisjes Frida maar vooral blonde Agneta konden wel op bijval van onze mannen rekenen maar alleen om hun uiterlijk, niet om de muziek.

Groot was dan ook de schok toen mijn toenmalige baas, Huib Deetman, aan de koffietafel bekende niet alleen Frida en Agneta op prijs te stellen maar ook weg te zijn van hun muziek, die fantastisch en heel geraffineerd in elkaar stak volgens hem en schitterend gezongen werd door de fabuleus bij elkaar kleurende stemmen van de dames. Echt, we vielen van onze stoel. De man had er altijd blijk van gegeven over smaak te bezitten: Bartok, Boulez, Schönberg, Berg en Webern en dan nu Abba? Verplicht werd ik goed naar Abba gaan luisteren zonder vooroordelen en…tja, ik heb hem uiteindelijk en schoorvoetend gelijk moeten geven. Nu vind ik zelfs Abba behoren tot de klassiekers in de popmuziek en tot afgrijzen van mijn familie draai ik hun muziek nog geregeld. Hun afgrijzen kan ook mijn meezingen betreffen, moet ik bekennen…

Hetzelfde vooroordeel had ik tegen Taylor Swift. Zo’n Barbiepoppetje met zo’n typisch Amerikaanse vrouwenstem, oppervlakkig, hard en van plastic. Hitmachine met hersens. Goedgemaakt maar totaal niet mijn soort muziek. Eerlijkgezegd luisterde ik er nauwelijks naar, na 4 sekonden meende ik het al gehoord te hebben en categoriseerde het als pulp, weggooimuziek. Leuk voor even misschien maar voor anderen, niet voor mij. Na 4 sekonden, let wel! Over vooroordelen gesproken. Het mens verkocht ondertussen miljoenen dus iets van kwaliteit moest het toch wel hebben.

Ryan Adams had geen last van mijn vooroordelen. Hij luisterde naar Taylor Swifts album ‘1989’ en dat sprak hem zeer aan. Hij kwam net nogal gehavend uit een op de klippen gelopen relatie en hoorde in haar songs eenzelfde kwetsbaarheid en pijn als hij zelf ervaarde.

Hij trok de songs naar zich toe zonder enig cynisme, trok een en ander wat soberder op, legde er wat subtielere emotie in of rockte hier en daar wat meer en wat een verrassing: ik vind Taylor Swift’s songs opeens prachtig! Luister naar “Blank space” in het tweede uur bij Amber Roner om ongeveer 16.15 uur, gezongen door Ryan Adams. Breekbaar, spaarzaam en mooi. Luister naar Taylor Swift’s “Blank space”: héél anders, zelfbewust, vanuit zéér vrouwelijk perspectief geschreven, gewoon een goeie song. Goed gezongen, goed gemaakt. Met goeie hooks ook. Beste popmuziek.

Weer een vooroordeel gesneuveld en dat is het enige goeie eraan: die dienen uit de wereld geruimd.
Maar of ik over een aantal jaren met net zoveel plezier de muziek van Taylor Swift zal beluisteren als hoe ik nu nog steeds Abba beleef…dat staat toch te bezien. Wel haar songs in de Ryan Adams uitvoering, die stijl ligt mij toch beter.
Het hele album van Ryan Adams ‘1989’, waarin hij soms een beetje klinkt als Boss Bruce in “I’m on fire” (“Shake it off”) is trouwens op Youtube te beluisteren.

Bijna hoop ik, om met Ryan Adams/Taylor Swift te spreken: “Welcome to New York” te zijn. Daarna, over enkele weken weer “Welcome to Amsterdam FM”.

Alle cd’s van Ryan Adams, Taylor Swift, The Boss Bruce Springsteen en natuurlijk Abba zijn te huur op de Multimedia afdeling van de OBA op het Oosterdokseiland en in filialen Indische Buurt en Osdorp.

Voor meer verhalen over muziek lees Metha’s Muziek.