“Eeny meeny miny moe, catch a tiger by the toe, if he hollers let him go, eeny meeny miny moe.”

Ze gingen alsof ze afgetikt werden in een aftelversje, de Ramones. Eerst moest Joey (2001) het schouwtoneel verlaten, toen DeeDee (2002), daarna ging Johnny,(2004) en nu is Tommy, de laatste van de originele Ramones-bezetting ook gaan hemelen. Maar ooit brulden ze als tijgers in puntige razende songs, door DeeDee als een spervuur  ‘one two three four” afgeteld. Songs, die dan furieus losknalden om na twee minuut zoveel geklokt te hebben en nauwelijks meer, abrupt tot een stop kwamen. Waarna zonder adempauze de volgende raketsong alweer gelanceerd werd. Met bozige titels als “I wanna be sedated”, “I don’t wanna grow up” en “I’m against it”.

C.J., Marky,  Richie, er waren nog meer Ramones maar tegelijkertijd was er niet eentje echt “Ramone”. Joey heete John Cummings, een bleke, slungelige gozer. Tommy was als Tamas Erdelyi ter wereld gekomen in Budapest, DeeDee, die zichzelf het eerst Ramone doopte en de rest noopte hetzelfde te doen zodat een bandnaam nogal voor de hand kwam te liggen, heette Douglas Colvin. Johnny heette Jeffrey Hyman.

De voming van de band was vrij hilarisch. DeeDee kon niet tegelijk bassen en zingen dus moest Joey maar gaan zingen. Joey kon echter niet tegelijkertijd zingen en drummen dus de drummer werd Tommy, die zichzelf eigenlijk de rol van manager toegemeten had. Maar bij audities voor een nieuwe drummer bleek dat Tommy,als hij de songs voor moest spelen aan auditanten, hijzelf verreweg de beste auditant was..

Kwam het doordat ze allevier niet bepaald vooraangestaan hadden bij de uitdeling van mannelijk schoon, dat ze zich verstopten achter zwarte zonnebrillen en lange zwarte haren en zichzelf anoniem en inwisselbaar kleedden in gescheurde spijkerbroeken en zwarte leren jacks? Dat uiterlijk zorgde in elk geval voor een ijzersterk imago dat haaks stond op de fladderende wazige hippiegewaden, de glimmende ultrastakke snoepkleur-lurex boven plateauzolen van de disco. De tweeminutenennogwatsongs waren een verademing tussen de tot vervelens toe uitgesponnen kijk-mij-eens-goed-zijn solo’s die toen in de mode waren. Punk was kwaad en venijnig aan het reageren op die heersende popculturen en de Ramones vielen daar naadloos in. 

Maar de Ramones leken eigenlijk op een karikatuur van zichzelf; stripfiguurtjes, die een tijdsbeeld neerzetten. Eigenlijk waren ze in hun kwaadheid nogal over de top. Moest er eigenlijk wel om lachen, vond ze meer geestig dan agressief. “I wanna be your boyfriend” zou je toch meer in de doowophoek plaatsen qua tekst en koortjes? Idem “Blitzkrieg Bop” en “Sheena was a punk rocker”!? Als je het uptempo eruit haalt, blijven er jaren zestig popsongs over. Heerlijke popsongs, gezongen door quasi kwaaie quasi jongens-van-de-straat. Mag ze nog steeds graag horen; verontrusten deden ze toen al echter net zomin als nu.

De Ramones waren meer een lieveling van popcritici dan van het grote publiek. Na twintig jaar in het punkpopkeurslijf en vele personeelswisselingen was de koek op. Ruzies tussen Joey en Johnny waren altijd al aan de orde van de dag omdat beiden zich aan weerszijden van het politiek spectrum bevonden. Drank- en drugsproblemen, bipolariteit van de een, obsessief-compulsief gedrag van de ander, mijn hemel, het was bepaald geen zorgeloze broederschap, die Ramones. Maar ook lichamelijk bleek de koek letterlijk op: Joey stierf aan lymfeklierkanker, DeeDee aan een heroïne-overdosis en Johnny aan prostaatkanker. Ook Tommy is uiteindelijk onlangs op 11 juli 2014 aan kanker overleden.

Om 16.04 uur knallen de Ramones het tweede uur van Kunst & Cultuur op Vrijdag in met “I’m against it”, een archetypisch puber/punk statement. Eigenlijk is de protagonist tegen om het even alles, van ping pong tot de Viet Cong, van watertorren tot armoede… misschien zelfs tegen zichzelf. Neemt hij hier de punk-attitude op de hak? Luister en trek je conclusies. En weet ook dat de originele uitvinder van de Silly Walk Groucho Marx ook al eens zoiets gemaakt had…”Whatever it is…I’m against it!”. De Ramones versie is iets “moderner” maar net zo tongue-in-cheek.

Kom ze lenen, de cd’s en dvd’s van de Ramones en andere punkgroepen uit de zeventiger, tachtiger jaren. En vergeet niet tegelijk de heerlijke nonsens van de Marx Brothers op dvd mee te nemen dan!

Alle niet-live muziek die te horen is van 15 tot 17 uur tijdens Kunst & Cultuur op Vrijdag komt uit de Multimedia-collectie van de OBA.

Voor meer verhalen over muziek Metha’s Muziekblog en Metha’s Muziek